De afgelopen 25 jaar heb ik thuiswonende kinderen gehad. In mijn opvoeding was het altijd mijn doel om mijn dochters te leren om zelfstandig te zijn.
Mijn oudste dochter is net voor haar 18e verjaardag weer terug in het westen gaan wonen. Vandaag de dag heeft zij een eigen gezin met een fijne partner en een prachtige dochter.
Mijn jongste dochter bleef langer bij mij wonen. Zij heeft 3x een half jaar zelfstandig gewoond maar altijd kwam zij daarna weer thuis wonen.
Nu niet meer. Vandaag is zij naar haar eigen huis vertrokken. Het is nu een officieel feit dat zij niet meer thuis woont.
Ik kan dus stellen dat mijn doel geslaagd is. En dat is ook goed. Kinderen zijn op een gegeven moment toe aan het op zichzelf wonen.
Mijn dochters zijn niet het huis uit gegaan omdat ze het onhoudbaar vonden om thuis te wonen. Zij zijn het huis uitgegaan omdat ze er aan toe waren. Omdat ze zelfstandig zijn.
Het maakt mij weemoedig. En tegelijkertijd ben ik zó trots op mijn meiden!
Ik slik mijn tranen weg en begin aan een nieuwe fase in mijn leven. Geen kinderen meer in mijn huis maar wel voor altijd in mijn hart.
Daar gaat ze.....
