Missen

Soms ben ik ineens verdrietig

En weet ik niet wat het is

Zou het zo maar kunnen

Dat ik jou zo ontzettend mis?

Gemis

“Zware nacht geweest?”, vraag ik aan een collega die met donkere kringen om haar ogen binnen komt. “Nou, ik ben vannacht flink in de weer geweest met mijn oudste zoon.”

Ze vraagt of ik wel goed geslapen heb. Ik kan haar zeggen dat ik ook in de nacht druk ben geweest met een kind. Ze kijkt mij niet-begrijpend aan. Logisch, want ze weet dat mijn volwassen dochters al enkele jaren geleden zijn uitgevlogen.

Maar eentje had het zwaar een paar nachten geleden. En zij appte mij…haar moeder. Ze had het moeilijk en wist mij blindelings te vinden. En ondanks haar verdriet maakte dat mij ook een beetje blij. Omdat ze mij vertrouwt en haar moeilijkheden met mij wilde delen. En natuurlijk ben ik er dan voor haar. Mijn dochters weten dat ik onvoorwaardelijk van hen houd en mogen daarop vertrouwen.

Ik besefte dat op de leeftijd die mijn dochters nu hebben, ik niet meer blindelings naar haar kon gaan. Zij die onvoorwaardelijk van mij hield. Zij die er altijd voor mij was.

Zij was er in ieder geval totdat ik 24 jaar was. Op die leeftijd werd ik wees…..

Ik heb het gered. Natuurlijk heb ik het gered. Maar omdat mijn dochters nu deze leeftijd hebben terwijl ik er nog voor hen kan zijn, weet ik nu pas wat ik gemist heb. Ik zie het door hun ogen. Ik voel wat ik gemist heb. En nog steeds mis.

En soms doet dat pijn……..

Achterlaten

Zo weinig tijd

Zo veel wat ik achter wil laten

Zoveel wat ik achter moet laten

Wat ik nog niet achter kan laten

Ik wil bij jullie zijn

Bij jullie blijven

Om te zien hoe het met jullie gaat

Maar ik moet verder gaan

Loslaten

Vertrouwen

Op wat ik achter laat

Dat jullie dat voelen

Mij voelen

Mijn liefde voelen

Ik houd van jullie

Mila

We hebben woorden zonder woorden

Maar niet zoals uit dat liedje van De Kast

We praten en we horen

We houden elkaar vast

Zonder enig geluid

Begrijpen wij elkaar

In onze ogen is het gesprek

Horen wij, verstaan wij daar

Waar geen woorden nodig zijn

Maar alleen herkenning is......

Daar gaat ze.......

De afgelopen 25 jaar heb ik thuiswonende kinderen gehad. In mijn opvoeding was het altijd mijn doel om mijn dochters te leren om zelfstandig te zijn.

Mijn oudste dochter is net voor haar 18e verjaardag weer terug in het westen gaan wonen. Vandaag de dag heeft zij een eigen gezin met een fijne partner en een prachtige dochter.

Mijn jongste dochter bleef langer bij mij wonen. Zij heeft 3x een half jaar zelfstandig gewoond maar altijd kwam zij daarna weer thuis wonen.

Nu niet meer. Vandaag is zij naar haar eigen huis vertrokken. Het is nu een officieel feit dat zij niet meer thuis woont.

Ik kan dus stellen dat mijn doel geslaagd is. En dat is ook goed. Kinderen zijn op een gegeven moment toe aan het op zichzelf wonen.

Mijn dochters zijn niet het huis uit gegaan omdat ze het onhoudbaar vonden om thuis te wonen. Zij zijn het huis uitgegaan omdat ze er aan toe waren. Omdat ze zelfstandig zijn.

Het maakt mij weemoedig.  En tegelijkertijd ben ik zó trots op mijn meiden!

Ik slik mijn tranen weg en begin aan een nieuwe fase in mijn leven. Geen kinderen meer in mijn huis maar wel voor altijd in mijn hart.

Daar gaat ze.....

Veranderingen

Eind 2013 hing het al in de lucht. Dingen blijven nooit hetzelfde maar voor mij was het wel heel erg voelbaar dat dingen gingen veranderen. 2014 zou het jaar van de omwentelingen worden.

Op het werk liep het in 2013 niet lekker. Nu, na het eerste kwartaal in 2014, kan er gesteld worden dat er mechanismes in werking zijn gezet om het in ieder geval beter te laten verlopen. Het is vermoeiend en geeft extra druk maar het uitzicht is hoopvol.

In februari 2014 zijn wij verhuisd naar een droomhuis op een toplocatie. Nooit gedacht dat deze droom werkelijkheid zou worden maar nu leef ik in deze droom. Het is na twee maanden nog elke dag genieten!

En nu komt er dan onverwachts snel nog een verandering aan. Mijn jongste dochter gaat écht zelfstandig wonen. Zij is al 3 keer een half jaar uitwonend geweest. Zelfs al een keer in Spanje. Steeds was er de zekerheid dat zij weer terug zou keren. Maar nu gaat ze dan echt voorgoed de deur uit.

Vanaf dat mijn dochters klein waren, heb ik altijd toegewerkt naar hun zelfstandigheid. Ik heb mijn best gedaan om hen voor te bereiden op een eigen leven. Een leven waarin zij op hun eigen benen kunnen staan en hun eigen boontjes kunnen doppen. En beiden kunnen dat heel goed.

En ik moet stomweg even slikken. Ik ga nu even ten onder aan mijn eigen succes.....want mijn dochters zijn jonge vrouwen geworden die sterk in het leven staan. Precies wat ik beoogde met mijn opvoeding. Ik wilde mij overbodig maken. En daar ben ik verrektes goed in geslaagd.

Veranderingen....dit jaar is er veel veranderd en gaat er nog veel veranderen. Gelukkig is er nog wel een stabiele factor en dat is mijn partner. Met hem doorsta ik alle veranderingen met een lach en een traan. Met hem lukt het mij om alle veranderingen te accepteren en positief te benaderen.

Gelukkig verandert niet alles......

Missen

Mis je haar? Ons dode kind?

Ik weet het niet.

We spraken niet met elkaar over ons gemis.

We spraken nergens meer over……

Mis je hen? Onze levende kinderen?

Onze dochter die haar eerste kind verwacht.

Ons kleinkind…..ga jij haar leren kennen?

Onze dochter die haar droombaan heeft.

Vlieg jij ooit met haar mee?

Mis jij ons?

Ik heb het lang gemist.

Te lang.

En daarom mis ik het niet meer.