De afgelopen tijd was de aanloop naar 31 maart ongekend zwaar. Ineens voelde de pijn weer zo diep, rauw en scherp alsof het niet al 22 jaar geleden was, maar slechts 22 uur.
Zondagavond brak ik, ik wist niet waar ik het moest zoeken. De verdere week was moeilijk maar de steun in mijn omgeving deed mij heel goed.
In mijn directe omgeving én op onverwachte plekken werd er naar mij geluisterd en begrip getoond. Zonder veroordeeld te worden, kon ik mijn verdriet uiten en zo ging het stapje voor stapje weer beter met mij.
Steun uit onverwachte hoeken. Het verbaast mij nog steeds en ik ben er dankbaar voor. Vanmorgen gebeurde er echter iets wat mij totaal verraste…….
Ik fietste op een verlaten weggetje door het buitengebied. In mijn hoofd was ik met Manon bezig. Ik dacht na over een blogje wat ik (zoals bijna elk jaar) voor haar zou kunnen schrijven.
Woorden dwarrelden door mijn hoofd. Losse woorden. De woorden “eeuwige stilte” kwamen in mij op. Op dat moment kreeg ik een duwtje tegen mijn fietstas. Verbaasd keek ik om, ik zag niemand……
Er was niemand te zien maar er was wel degelijk iemand aanwezig. Iemand die duidelijk liet merken dat zij absoluut niet van plan is om eeuwig stil te zijn. Iemand die onzichtbaar er altijd is en haar steun aan mij en haar zussen geeft.
Manon was er…is er….
En heel eventjes mocht ik haar weer-zien.
